„Historia nowego nazwiska” – Elena Ferrante
Proza Ferrante w dużej mierze przypomina latynoską telenowelę – wiele tu rozwlekłych wewnętrznym monologów, życiowych dramatów, niepotrzebnych nieporozumień; jest w niej jednak coś, co nie dopuszcza do oderwania się od lektury i pozwala czerpać satysfakcję ze śledzenia zagmatwanych losów wybuchowych, włoskich charakterów. O ile pierwszy tom Teatrologii Neapolitańskiej miał w sobie ogromny urok i magię towarzyszącą dorastaniu dwóch bardzo się różniących dziewczynek, druga część cyklu pozbawiona jest baśniowej atmosfery, pełna natomiast niepowodzeń nierozerwalnych z początkami dorosłości, frustracji i brudów codziennego życia. Największą siłą Ferrante pozostaje umiejętność tworzenia wiarygodnych postaci, demaskacja społecznych konwenansów oraz opisy walki bohaterów o własną niezależność i szczęście.
Historia nowego nazwiska (org. Storia del nuovo cognome) Elena Ferrante Tłumaczenie Lucyna Rodziewicz-Doktór Wydawnictwo Sonia Draga, 2015 (org. e/0, 2012)
