-
„Serce” – Radka Franczak
Książka Franczak to czytająca się płynnie odskocznia od bardziej kompleksowej literatury, niepozbawiona jednak podręcznikowych wręcz wad towarzyszącym debiutom.
-
„Powrót do Reims” – Didier Eribon
Autobiograficzne rozważania francuskiego socjologa na temat klasowości oraz emancypacji własnego homoseksualizmu, mogą okazać się ciekawą lekturą dla tych czytelników, którzy na co dzień nie przykładają większej wagi do sytuacji społecznie wykluczonych.
-
„Broda zalana krwią” – Daniel Galera
Małomiasteczkowa Brazylia Galery to deszczowe, zamknięte na obcych, równie mroczne co fascynujące miejsce, na którego tle autor rozrysował losy młodego mężczyzny próbującego zacząć nowy życiowy etap.
-
„Piękna młoda żona” – Tommy Wieringa
Choć Wieringa pisać potrafi, swój twórczy talent postanowił zmarnować na kolejną pozycję o egzystencjalnym bólu mieszkańca pierwszego świata.
-
„Księżyc z peweksu. O luksusie w PRL” – Aleksandra Boćkowska
Choć książce Boćkowskiej wytknąć można niemało, jest to lektura przez którą sunie się szybko i nie bez przyjemności.
-
„Miasto uśpionych kobiet” – Gyula Krúdy
Jak to zwykle bywa ze zbiorami opowiadań, także kolekcja historii spisanych piórem Krúdy’ego ma swoje lepsze i gorsze momenty. Są jednak w Mieście uśpionych kobiet powiastki iście mistrzowskie, które kilkoma zdaniami potrafią zabrać w minioną, przedwojenną codzienność.
-
„Jedwab” – Alessandro Baricco
Choć nowela Baricco jest przewidywalna i w swej wymowie wysoce nieoryginalna, nie można odmówić jej uroku i swoistej poetyckości.
-
„Dni bez końca” – Sebastian Barry
Barry znakomicie rozrysowuje losy dwóch wyjątkowych młodzieńców na tle tyle fascynującej, co brutalnej historii Ameryki, w którą zostali siłą wciągnięci.
-
„Sorge” – Aleksandra Zielińska
Sorge to opowieść o różnych doświadczeniach kobiecości, żałobie, cierpieniu, kompleksie ocalonego, cieniach oraz blaskach życia w małym miasteczku. Szkoda, że wszystko to takie nadmuchane i manieryczne.
-
„Turysta polski w ZSRR” – Juliusz Strachota
Najnowsza książka Strachoty przypomina raczej kompilację krótkich wpisów publikowanych w mediach społecznościowych, w których centrum zawsze znajduje się zblazowany narrator, niż literaturę mającą do zaoferowania cokolwiek ciekawego swoim odbiorcom.
